Światło

Poranne metro, tłok i ścisk. Do wagonu wsiada para z psem. On trzyma w ręku białą laskę, Ona smycz psa, czarnego labradora –  ich oczy. Oboje są młodzi, atrakcyjni i niewidomi od urodzenia. Zapraszam ich, aby usiedli na moim miejscu. Dziewczyna pyta mnie gdzie ono jest. Nieporadnie przestawiam szybko mój widzący umysł na inną rzeczywistość. Intuicyjnie ujmuje  jej wyciągniętą dłoń i naprowadzam ją na właściwe miejsce. Nie przyszło mi do głowy na czas, że Ona może sobie nie życzyć, aby brać ją za rękę, że powinnam najpierw zapytać.  Schematy myślenia i reagowania są silne. Świadomość czasem nie nadąża, a rzeczywistość niewidomych jest kompletną abstrakcją dla widzącego. Pani z laptopem siedząca obok mnie także szybko ustąpiła miejsca, więc On i Ona mogli wygodnie usiąść.
Patrząc na nich, jak trzymają się za rękę, jak On głaszcze ją po głowie, jak całuje ją w czoło, jak szepcze coś do ucha, patrząc jak Ona się uśmiecha i  kładzie głowę na jego ramieniu, pomyślałam o  ich miłości, jak bardzo można kochać człowieka, którego nigdy się nie widziało. To zupełnie inny wymiar miłości. To zupełnie inny wymiar życia.
 Jechali metrem, nie widząc nic zupełnie, nie bali się, do niego wsiąść, nie bali się wyruszyć przed siebie, wyjść z domu, wyjść na ulicę, wejść w rozbiegany tłum ludzi, podjęli ryzyko, aby zrealizować swoje zamierzenia, plany, pragnienia. Ilu z nas, którzy mamy wszystko nie podejmuje żadnych wyzwań ani działań, bo się boimy ? Mamy wszystko co potrzeba, a stoimy często w miejscu, chociaż chcielibyśmy iść. Oni się nie bali, a nawet jak się bali to podjęli próbę, działali, wsiedli do metra, możliwe, że z doświadczeniem wielu porażek i nieudanych prób, w stresie mniejszym lub większym, działali, szli przed siebie.
Wysiadali na stacji Centrum. Ona wstała, powiedziała cicho „siad” pies szybko usiadł przy jej nodze patrząc na nią uważnie. Powiedziała wesoło „Jaki grzeczny pies! Już dawno nie WIDZIAŁAM takiego grzecznego psa!”.  Uśmiech rozświetlił jej twarz. Jej radość, dystans do rzeczywistości i cudowne poczucie humoru  rozświetliły moje serce.
Niezwykła niewidoma paro, którą spotkałam w porannym metrze -  jesteście dzisiaj moim światłem.

Wieczór filmowy: "Dziennik z podróży"

"Dziennik z podróży" to film o fotografowaniu, o przyjaźni, o ludziach i o życiu. Ciepły, wrażliwy, piękny obraz niezwykłej podróży 82-letniego Tadeusza Rolke (polski artysta fotografik, prekursor polskiej fotografii reportażowej) oraz 15-letniego Michała zafascynowanego fotografią.

W całości i legalnie film można obejrzeć tutaj: http://ninateka.pl/film/dziennik-z-podrozy-piotr-stasik

Wiosna

 

 

Niebo

Dobrze jest czasem popatrzeć w niebo, tak po prostu, bez powodu. W niebie kryje się wiele spraw i rozważań. To właśnie tam szybują nasze myśli, nasze marzenia, nasze niewypowiedziane nigdy życzenia. Jest niezwykłe, nieskończone, nieprzewidywalne, bywa groźne i niebezpieczne oraz zaskakująco piękne. Jest tajemnicą. Ono przechowuje naszą tęsknotę, oraz daje nam nadzieje. Patrząc w niebo do głowy przychodzi to, co najważniejsze. Dobrze jest czasem popatrzeć na niebo. Tak po prostu.

Moja MAMA

Moja mama dzisiaj obchodzi swoje 58 urodziny !!! :)
WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO MAMO !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!