Głowa pusta.

Słowackie Tatry, sierpień 2010

Tatry Słowackie są dla tych, którzy lubią w górach ciszę. Szlaki są długie i niewydeptane, turystów mało, przyroda dzika, widoki niezwykłe, aż po sam horyzont. Schroniska schowane wśród wysokich szczytów, czekają na swoich tragarzy, zielono-żółte doliny szumią lodowatymi strumieniami. Szlaki prowadzące leśnymi ścieżkami są szmaragdowo zielone porośnięte mchem i paprocią. Wszechobecne szaro-brązowe szczyty gór ujmują swoją wielkością, surowością a jednocześnie bliskością. Wysoko w dolinach słychać świstaki i zadziwia się swoją obecnością kozice. Często wędruje się w chmurach, często pośród krystalicznie czystych szafirowych jezior. Czasem towarzyszem są palące promienie słońca, a za chwilę lodowato zimny wiatr. Wędrówka jest długa, i trzeba być przygotowanym na wszystko.

między ziemią a niebem

Fot.: Słowackie Tatry, sierpień 2010